Το νερό …. νεράκι !

Εκεί στη βρύση τη βουνίσια
κοντά στη φλαμουριά …

Κάπως έτσι λεει το τραγούδι
και σε ταξιδεύει σε τόπο μαγευτικό, δροσερό,
με γάργαρο κρουσταλλένιο νεράκι.

Πάνε έξι εβδομάδες
όταν βρέθηκα στη βρύση που βλέπετε,
κοντά στους πρόποδες του Ολύμπου.
Το νερό λιγοστό.
Βρέθηκα αντιμέτωπη με το πρόβλημα
της λειψυδρίας .
Θυμάμαι, πριν δύο χρόνία, έτρεχε άφθονο.

Λίγο ποιο κάτω μια δεύτερη …
Παλιά σημάδια από τα νερά που έτρεχαν.
Όμως τώρα σχεδόν καθόλου.


Με αγωνία έτρεξα στο έμπα του χωριού
εκεί που υπάρχουν οι δυο βρύσες.
Η ίδια εικόνα., η ίδια απογοήτευση,
… ένας φόβος !


Είναι γεγονός πια και ας μη γελιόμαστε.

Κάποιος βοσκός της περιοχής που συνάντησα
μου είπε ότι η πηγή στο βουνό
που πότιζε τα πρόβατά του σχεδόν στέρεψε.

Διακοπές νερού συχνές στο χωριό,
το καλοκαίρι που πέρασε .


Αναλογίζομαι τι έπεται
και μάλιστα αρκετά σύντομα


Η φύση σιγά αλλά σταθερά,
χάνει τις άμυνες της και αλoίμονο …!



foto by zafora

Τρύγος εν όψην … !

Μέσα στου φθινοπώρου τον παλμό
να και ο τρύγος συνάμα .

Μυρωδάτα ζουμερά σταφύλια περιμένουν τον τρυγητή
για να του δώσουν το νέκταρ.

Οι αμπελώνες γεμίζουν ζωή και τραγούδια
…και η δουλειά αρχίζει.

Εικόνες από το παρελθόν σαν κι αυτή,
μαρτυρούν τις δυσκολίες της εποχής,
με μοναδικό μέσον, τα γαϊδουράκια.

Εικόνα εικαστική Φυσικής ομορφιάς και παράδοσης.
Έλα νοικοκύρη να τρυγήσουμε
σαράντα δυο βαρέλια να γιομίσουμε… ! Κοπος μα και ικανοποίηση για την καλή σοδιά.

Θα γιομίσουν τα βαρέλια,
για να βγει το γιοματάρι.
Κόκκινο, ξανθό ή ρετσινάτο.
Νέκταρ στα χείλη του μερακλή.
Χαρά απόλαυσης στις παρέες των φίλων.

… κι εγώ συμμετέχοντας εικαστικά
στη γιορτή αυτού του τρύγου,
που γίνεται κάθε χρόνο στη Ραψάνη Θεσσαλίας,
φιλοτέχνησα αυτά τα πανό που βλέπετε .

Χρώματα Φθινοπώρου … στο χρόνο !

Αν ανταμώσεις κάποια γωνιά στη γη
μες στο χρυσό ντυμένη
ζωγράφισέ τη , κράτησε το χρώμα μη χαθεί
και με τα μάτια της ψυχής γέμισε ομορφιά
και δώσε ανταυγες στη δύσκολη ζωή σου.

Ψάξε … εκεί μες του Φθινοπώρου
την χρυσοκκόνικη φορεσιά...


και διάλεξε χρωματισμούς μοβ εποχής,
γλυκιά απόλαυση,
εκεί στο τέλος του καλοκαιριού.

Σωρός τα φύλα ντύνουνε,
τη μοναξιά παλιών νοικοκυριών,
σε πόρτες σφαλιστές , παραδομένες στο χρόνο.

Ακόμα ένα Φθινόπωρο!

Εικαστικό θέμα ,
δέσιμο φύσης και χρωμάτων
απλλά μαγικά, δίχως παρεμβολές .

Ανάμνηση γλυκιάς εποχής... φθινοπωρινής

… κάπου μέσα στο χρόνο !

foto by zafora

Επιστροφή στις φωλιές … !

Πάντα η σκέψη μου , αυτή την εποχή, ταξιδεύει πίσω
και ιδιαίτερα ,όταν ακούω πάλι τις φωνούλες των παιδιών,
από το δημοτικό σχολείο της γειτονιάς μου.

Τέλος καλοκαιριού, επιστροφή στις μεγαλουπόλεις,
διηγήσεις διακοπών, μα πάνω από όλα
μια νέα σχολική χρονιά.

Πόσες αναμνήσεις , πόσες νεανικές τρέλες , πόσα χτυποκάρδια
μα και η μπλε ολοκαίνουρια σχολική ποδιά
με τον άσπρο γιακά και την άσπρη κορδέλα στα μαλλιά,
όσο κοντά και να ήταν, απαραίτητο αξεσουάρ της στολής.
Πάντα διάλεγα μια όμορφη δερμάτινη σάκα.

Πόσο μακρινά μου φαίνονται όλα αυτά
αλλά και με πόση αγάπη
έρχονται στο μυαλό μου κάθε τέτοια εποχή και
ιδιαίτερα η ζωή μου στο Γυμνάσιο.



Θα ήθελα φίλοι μου, να μοιρασθώ μαζί σας
ένα ποίημα που έγραψα στα λευκώματα των συμμαθητριών μου,
τότε που με το απολυτήριο στο χέρι, αφήναμε πίσω μας το σχολείο,
μετά από έξι σχολικά χρόνια που είχαμε ζήσει μαζί.
Θυμάμαι ότι όλο το βράδυ ήμουν βυθισμένη στις σκέψεις μου
έχοντας πλάι μου τα λευκώματα τους, μαζί και το δικό μου,
που θα αποτύπωναν στις σελίδες τους,
ένα κομμάτι της ζωής μας που τελείωνε.
Μου αρέσει να το ξεφυλλίζω κάθε τέτοια εποχή με το άνοιγμα των σχολείων
όπως και όταν κλείνουν τα σχολείο μαζί με το φωτογραφικό μου αρχείο .

Αγαπημένες αναμνήσεις και σκέψεις, μαζί με την αγάπη,
από την καθεμιάς μας, που θα φιλάμε για πάντα στις καρδιές μας.
Κάτι μοναδικό, μονάκριβο θα έλεγα , κάτι σαν φυλαχτό,
που ήταν μια ευχή ανάμνησης, στη συνέχεια της ζωής μας.

Μη λυπάσαι
μην λες πως τίποτα δεν έμεινε εδώ πέρα.
Σου μένει ανάμνηση παλιά ,

στα χρόνια που περάσαν…!

Μες στου σχολειού μας τη φωλιά
σαν ξέγνοιαστα μικρά πουλιά
κάναμε όνειρα πολλά
για μια ζωή παντοτινή, χαρούμενη και ζηλευτή.

Και τώρα η ανάμνηση ξανά, θα φέρει στο μυαλό γλυκά,
ένα κορίτσι σαν και σε ,
με μάτια καστανά , μαύρα μαλλιά πίσω δετά
και ένα χαμόγελο γλυκό
για εσένα φίλη μου πιστή ,
βγαλμένο μέσα από την ψυχή,
σαν προσευχή σαν προσμονή,
για μια συνάντηση γοργή
να θυμηθούμε τα παλιά , τα χρόνια τα μαθητικά,
τις μπλε ποδιές, τις εκδρομές,

τις λύπες μας και τις χαρές
που ζήσαμε από κοινού,

έξι χρονιές μαθητικές .

Αφιερωμένο στην 6η τάξη
του 4ου Γυμνασίου Παγκρατείου.

19 --- κάτι…..!

και σε όλα τα σχολιαρόπαιδα

με την ευχή για καλή χρονιά.

Εκεί… στο φέγγος των κεριών .

Μες στη γαλήνη και το φως
στέκεσαι με δέος

Αφουγκράζεσαι
και πιστεύεις πως κάτι θα ακούσεις

Τα μάτια στρέφεις στο θόλο
και αναρωτιέσαι αν κάποιος σε βλέπει
Πάντα θα αναρωτιέσαι , πάντα θα απορείς !

Σε σταυρό δαντέλα καθηλώνεσαι
τεχνίτη που το ξύλο
με τα χέρια και την καρδιά πελέκησε

Κι ύστερα ο αγιογράφος,
με φόρμες χρωμάτων τα άμφια κέντησε
Πρόσωπα Αγίων ήρεμα, γαλήνια
σε αγκαλιάζουν με το βλέμμα και σε χαϊδεύουν

Βαρύς, δαντελωτός , σχεδόν χρυσός
με τα πάμπολλα κεριά
δεσπόζει στο κατάκεντρο ο πολυέλαιος
με τη βαριά αλυσίδα
Κάθε κερί και μια προσευχή …

…και είναι πολλά αυτά που θέλεις να πεις

Όλα τα ΓΙΑΤΙ κι όλα τα ΘΕΛΩ την ίδια στιγμή !

Ελπίζεις και εύχεσαι
παρακαλείς και τάζεις , το έχεις ανάγκη και το πιστεύεις
Παίρνεις δύναμη και ξαστερώνεις
Αγαλλίαση σε πλημμυρίζει
και ψυχή και νους ταξιδεύουν στο άπειρο … !

Αλήθεια τι να υπάρχει εκεί ;